4/03
Zaterdag moesten we vroeg uit te veren omdat we een quadtour met SuforYou hadden gepland! Rond 10u werden we verwacht aan ’T vat om dan met een busje richting Zanderij te vertrekken. Na ongeveer 1,5 uur rijden kwamen we aan bij een heel klein huisje waar verschillende quads klaarstonden. Onze gids gaf eerst een beetje uitleg over wat we die dag zouden doen. Daarna volgde de technische uitleg; hoe moet je starten, stoppen, verleggen, achteruit rijden, … . Als oefening mochten we een paar rondjes rijden om het huis. Iedereen moest per 2 zitten dus besloten Manon en ik om een quad te delen. Na een paar keer om het huis gereden te hebben, waren we klaar om te vertrekken. Manon mocht als eerste op de quad rijden, ik zat achterop. We vertrokken via een zandwegje achter het huis om daarna volledig rond de luchthaven te rijden. We reden een stukje op de geasfalteerde weg en sloegen een pad in om zo uit te komen op de Surinaamse savanne. Wat een prachtig uitzicht! We reden een heel eind op het zand met hier en daar grote plassen. De gids had duidelijk gezegd dat we hem goed moesten volgen want “Wat er gisteren niet was kan er vandaag wel zijn”. We reden tussen de prachtige palmbomen en konden een groepje zwarte gieren spotten. Na de zanderige Savanne volgde de jungle. We reden in dichtbegroeide paden in heel erg veel modder. Onderweg hielden we af en toe een pauze om iets te drinken en te wisselen van partner. Onze eerste echte grote stop was in het midden van de jungle aan een kreekje. Hier konden we iets eten en, wie zin had, zwemmen in de kreek. Men lacht er hier dikwijls mee dat de kreekjes bestaan uit cola zonder prik vanwege de kleur. Na de pauze reden we verder door de jungle; door kreekjes, putten, modder, tussen de lianen, over smalle brugjes, … . Het was helemaal niet zo simpel om met de quad in de jungle te rijden! Hierna volgde verschillende scherpe s-bochten in het zand. De quad van Li-anne en Eefke kon plots niet meer stoppen waardoor ze recht in de struiken reden. Eefke viel van de quad en kwam in heel wat doorns terecht. We pauzeerden dus een lange tijd om zoveel mogelijk doorns uit haar handen en armen te halen. Gelukkig hield ze er bijna niets aan over! We reden nog een heel eind door de jungle om dan weer uit te komen op de savanne. Daar hielden we wedstrijdjes om elkaar zo nat mogelijk te maken. Het is echt zo een leuk groepje! Alsof we nog niet nat genoeg waren, begon het ook nog eens te regenen maar het hoort er bij! Toen we terug aan het huisje kwamen, konden we droge kleren aandoen en huiswaarts keren. Onderweg stopten we nog om iets kleins te eten en een groepsfoto te nemen!
0 Reacties
26/02-3/03
Na het fantastische weekend startten we onze nieuwe week lesgeven. Het thema werd nu “reis rond de wereld”. Omdat we het thema meer wouden laten leven op school had ik in het weekend 2 posters gemaakt. Zo kunnen we elk een poster meenemen in de klas. Deze week gaf ik voor de eerste keer les met Manon. Ik ben blij dat ik eens met iedereen heb kunnen lesgeven aangezien je best veel van elkaar kan leren! Samen met haar stond ik in de bovenbouw (4de-5de-6de). Al onze lessen waren nu dus ingekleed in het thema “reis rond de wereld”. Zo leerden we het lied “Jambo Bwana” uit Kenia aan, leerden we de kinderen tijdens een gymles piramides bouwen zoals in Egypte en Chinese voetbal spelen, zongen de kinderen het lied “Shosholoza”, … . We namen telkens de wereldbol mee in de klas om te tonen waar we ons bevinden en naar welk land we gaan. Ook hadden we op bord een vaste plaats ingenomen om de landen te noteren waar we “naartoe geweest” zijn. We reden deze week nog steeds mee met juf Gajadhar. Elke ochtend stappen we tot aan het Nationaal archief (ongeveer 20 minuten) waar ze ons dan komt oppikken in afwachting van een vaste taxichauffeur. Mevrouw Parmessar liet ons ook weten dat we volgende week een dagje niet hoeven te komen en dat haar man ons dan naar Colakreek zou brengen. Hij passeert er elke dag op weg naar het werk en zou ons brengen en terug ophalen. Grappig dat juist onze directrice zegt dat we niet hoeven te komen! Ze nodigde ons ook uit om zondag 11 maart naar een Creolenfeest in het binnenland te gaan. In de Marshallkreek, waar haar man werkt, zullen ze dan nieuwjaar vieren en wij mogen mee! Ik kijk er al naar uit! Dinsdagavond reden Emmelie en ik naar de luchthaven om haar zus Leonie op te halen. Zij komt een tweetal weekjes op bezoek bij ons! Woensdag was het een prachtige dag dus besloten we om samen met haar nog eens te gaan zwemmen in hotel Babylon! Zo kan ze lekker ontspannen na de lange vlucht. Het was een hele korte lesweek aangezien donderdag Holi Phagwa werd gevierd op school. Vrijdag is eigenlijk de echte feestdag en dan is iedereen thuis. Holi Phagwa is een Hindoestaans feest maar iedereen viert het waardoor het een Surinaamse feestdag is geworden. Toen we toekwamen op school waren er heel veel kinderen niet aanwezig. De juffen vertelden dat het komt omdat de ouders geen geld hebben om kleurenpoeder te kopen of de roti die de kinderen konden bestellen. Meester Gonesh was al druk bezig met een touw te spannen over de speelplaats waar ballonnen gevuld met poeder aanhingen. De bedoeling is dat de kinderen een Makhan Chor bouwen (of een menselijke toren) om zo dan de ballon te doen springen. Na de bel verzamelde iedereen eerst op de speelplaats. Ondertussen zag ik leerkrachten stoelen plaatsen in een rij. Dit diende om PT1 en PT2 te scheiden zodat de kinderen van de andere school niet konden deelnemen aan de activiteiten. Ik vind het jammer dat de interactie tussen de twee scholen zo verloopt. Heel wat kinderen hebben broers of zussen op de andere school die dan moeten toekijken hoe zij zich amuseren. Jammer! De dag begon met optredens van verschillende kinderen. Zo zongen de kleuters een liedje, hadden de meisjes van het zesde een Indische dans in elkaar gestoken en bouwden de jongens de Makhan Chor. Hierna moesten alle leerlingen verzamelen in de klas om roti of Wolly’s te eten. Niet lang daarna was het tijd om met kleur te gooien! Toen we over de speelplaats liepen duurde het niet lang voor we werden aangevallen met kleurenpoeder. Mevrouw Parmessar had ook een dj ingehuurd die de muziek verzorgde. Ik heb er van genoten om de kinderen zo gelukkig te zien! Die avond hadden we afgesproken met mevrouw Parmessar en haar man, Shailesh, om naar een Holika verbranding te gaan. De verbranding gaat altijd vooraf aan Holi Phagwa. We reden eerst wat rond om kleurenpoeder en een T-shirt te kopen voor de volgende dag in de Palmentuin. Daar wordt Holi Phagwa pas echt gevierd! De Holika verbranding start met een aantal gebeden van een priester. In het midden van het plein staat een hele grote brandstapel van palmbladeren. Daar lopen mannen rond die zingen en heel veel lawaai maken. Hierna wordt de stapel in brand gestoken. In heel wat culturele centra wordt een Holika verbranding georganiseerd. Men jaagt de kwade geesten weg en viert dat het goede het kwade overwint. Die avond vonden er nog heel wat activiteiten plaats zoals traditionele zang en dans. Mevrouw Parmessar nodigde ons bij haar thuis uit na de verbranding om haar zelfgemaakte cake te proeven. Het is echt een hele lieve dame! Vrijdag konden we dan echt Holi Phagwa vieren in de Palmentuin. We spraken af bij Niel thuis rond 16u om samen naar daar te stappen. In de Palmentuin ontmoetten we dan Eefke, Li-anne, Febo, Josh, Herman, Ricardo en nog een heleboel studenten. Het duurde echt niet lang of ik werd al besmeurd met poeder en olie. Sommigen gebruikten een soort vettige crème of schoensmeer gemengd met kleurenpoeder, heel vuil! Ook waterpistolen werden gevuld met kleurenpoeder. Tijdens het Holi Phagwafestival vonden de hele dag door verschillende optredens plaats, zowel in de Palmentuin als op het Onafhankelijkheidsplein. Later die dag vond ook de traditionele Makhan Chor plaats. Groepen uit verschillende districten, junioren en volwassenen, doen mee aan de wedstrijd. De bedoeling is dat ze zo snel mogelijk een toren maken om dan een emmer met verf om te draaien. Ongelooflijk om te zien hoe snel ze zijn! Het was heel erg druk in de Palmentuin en iedereen die je passeert gooit met poeder. Er hing echt een hele leuke sfeer. Nadat er geen plekje wit meer te zien was op onze T-shirts besloten we om naar de Waterkant te stappen en iets kleins te eten en te drinken. Daar leerden we opnieuw heel wat mensen kennen waaronder Belgische studenten uit Antwerpen. We bleven even babbelen en keerden daarna terug naar het Onafhankelijkheidsplein. Het was zo ongelooflijk druk dat we amper binnen konden op het plein. Er was een soort muziekfestival aan de gang met verschillende dj’s en onder andere bekende artiesten zoals Partysquad. Tijdens het festival werd er nog steeds met poeder gegooid en ook een regenbui kon niet ontbreken. Het feestje duurde tot 2u ’s nachts maar wij keerden rond 12u huiswaarts aangezien we vroeg uit bed moesten de volgende dag. Al ging het thuis heel erg moeilijk om de kleuren en de olie er af te wassen, het was een fantastische dag! Dit zal ik niet snel vergeten! 23/02-24/02
Vrijdag was het dan eindelijk zo ver; de Hindoestaanse trouw! Ik heb hier lang naar uitgekeken want het is toch wel een speciale gebeurtenis. Het wordt telkens 2 (of 3) dagen gevierd. De eerste dag, de Bhatwan, vieren de Dulhin (de bruid) en de Dulha (bruidegom) gescheiden feest met hun families. Ze zien elkaar die dag niet. De man van juf Biemla behoort tot de familie van de Dulha dus vierden wij feest langs de kant van de man. Omdat de man in een klein huis in de stad woonde, hield hij zijn feest in het Mata Gauri buurtcentrum. Juf Biemla had ons verteld dat we het Hindoestaans kleed de eerste dag niet hoefden aan te doen omdat het grote feest pas de tweede dag plaatsvindt. Rond 20u kwam juf Biemla ons dan ophalen om naar het feest te rijden. We kwamen toe in het Mata Gauri centrum en iedereen keek naar ons. Blanke mensen vallen dan ook heel hard op hier. De zaal was mooi gedrapeerd met lakens in verschillende kleuren. In het midden van de zaal stond een soort versierde tent waar de volgende dag de Dulha werd aangekleed. We leerden opnieuw heel wat nieuwe mensen kennen en ook twee hele schattige meisjes; Sofia (6) en Shenaya (4). Ze bleven heel de avond bij ons en sleurden ons mee naar de dansvloer. Je zag duidelijk dat de gasten het aangenaam vonden dat we ons best deden om Hindoestaans te dansen en de cultuur te leren kennen. Het feest duurde tot ongeveer 2u’s nachts. Zaterdag was de belangrijkste dag. De dag dat de Dulha en de Dulhin effectief trouwen. Dit wil ook zeggen dat we onze Hindoestaanse jurken mochten aandoen! Samen met juf Biemla reden we rond 5u naar het Mata Gauri centrum. Daar waren ze al een paar uur bezig met het aankleden van de man. Hij zat in de mooi versierde tent op een bankje. Terwijl de Dulha wordt aangekleed, vindt ook de Londa Ke Naach plaats of de dans van de jongen. Dit is een onmisbaar deel van een Hindoestaanse trouw. Een man verkleed als vrouw, met vlechten en een rok, danst op een lied dat de relatie tussen de moeder en de zoon voorstelt. Heel speciaal om te zien! Ondertussen kregen we ook een bloem opgespeld om te tonen dat we van de kant van de Dulha zijn. Hier waren niet zo veel gasten aanwezig aangezien dit voor vele Hindoestanen geen speciale aangelegenheid meer is. Voor mij alleszins wel! Tijdens het aankleden worden ook verschillende rituelen uitgevoerd. Zo moet de Dulha van 7 mangobladeren het topje afbijten en opeten. Hij wordt ook telkens bijgestaan door zijn broer en een bruidsjongen. Voor het vertrek moet de Dulha bidden en afscheid nemen van zijn moeder. Hij moet haar beloven snel terug te keren met zijn bruid aangezien de moeder niet naar het feest mag komen. Na dit ritueel vertrekt hij dan naar het huis van de Dulhin. Tijdens zijn vertrek worden er verschillende “bommetjes” afgeschoten en volgt er een hele stoet. Eenmaal aangekomen bij de Dulhin thuis gingen mijn ogen echt open. Het huis en de voortuin waren prachtig versierd met bloemen, lichtjes, gedrapeerde lakens en glitters. Hier vond gisteren dus het feest van de Dulhin plaats. Langs beide kanten van het huis wonen andere familieleden waarvan de tuin ook gebruikt werd tijdens het feest. Dit is wel nodig aangezien er meer dan 600 genodigden waren. Toen we aankwamen waren ze bezig met een nieuw ritueel. De Dulha, de vader, de broer en de schoonvader zaten op een matje naast een priester. Hier brengt de schoonvader een vuuroffer om de man te verwelkomen in de familie terwijl de priester gebeden zingt. Daarna verhuist de Dulha met zijn bruidsjongen naar twee versierde stoelen. Tot op dit moment was de Dulhin nog steeds niet te zien. Hier moeten alle getrouwde vrouwen van de familie de man verwelkomen, beginnend met de schoonmoeder. Zij moet met een vlam cirkelvormige bewegingen maken rond het gezicht van de Dulha. Hierna doen alle andere getrouwde vrouwen dezelfde beweging en geven ze geld aan de Dulha en zijn bruidsjongen. Dan volgt de intrede van de Dulhin. Zij komt uit een kamer naar beneden om dan plaats te nemen in de manro; een grote versierde tent. Ze zag er werkelijk prachtig uit! Ze droeg een heel mooi rood kleed met prachtige print en heel veel glitters. Het valt op dat hier heel veel kleur, glitters en bloemen worden gebruikt terwijl het bij ons eentoniger is. Zij wordt ook verder aangekleed met kransen en bloemen voor de Dulha bij haar mag aansluiten. Wanneer hij bij haar in de manro gaat zitten moeten ze opnieuw een hele reeks rituelen uitvoeren; 7x rond een vuur wandelen, onder een geel doek de sindur zetten, voeten vereren, … . De ceremonie kan meer dan 3 uren duren en tijdens het gebeuren wandelt iedereen rond, kan je eten en drinken, babbelt iedereen met elkaar, … . Dit is heel vreemd om te ervaren aangezien in België iedereen stil is en de viering volgt. Heel wat mensen spraken ons aan of trokken foto’s van ons. We kregen dikwijls te horen dat ze het geweldig vonden dat we traditioneel gekleed waren en deze gebeurtenis volgden. Tijdens de ceremonie bracht juf Biemla ons dikwijls op de hoogte van wat er gaande was aangezien we anders niet goed konden volgen. Ik leerde nieuwe heerlijke hapjes kennen zoals samosa, barra’s, oranje kokoskoekjes en zoute soep. Na de rituelen in de manro gaan de Dulha en de Dulhin naar boven in een kamer met een priester. Dat was het moment om iets te eten. Je hoeft enkel aan een tafeltje te gaan zitten en dan komen ze rond met emmers om jouw bord te vullen. Het eten op een Hindoestaans huwelijk is altijd vegetarisch en pikant, heel pikant! Daarnaast eten Hindoestanen met hun handen. Niet makkelijk om rijst en saus met je handen op te eten! Er is altijd heel veel eten aanwezig. Je zal zeker en vast niet met honger naar huis gaan! Na het eten keerden we terug naar onze plaats. Het duurde niet lang voor de Dulha en Dulhin naar beneden kwamen om dan hun openingsdans te starten. Hierna was er even tijd voorzien om het koppel te feliciteren en te bedanken. Ze waren enorm vriendelijk! Juf Biemla vertelde ons dat je op een Hindoestaans huwelijk altijd welkom bent, maakt niet uit of je het koppel kent of niet. De Hindoestanen zijn erg gastvrij. Heel wat mensen kwamen spontaan aan ons vragen of we een leuke tijd hadden en of we ons amuseerden. Sofie en Shenaya waren ook aanwezig en wouden heel graag dansen met ons. Ze zijn nog zo klein en toch kunnen ze al heel goed dansen. Ze zagen er schattig uit in hun kleedjes! Eigenlijk mogen enkel de gasten van de Doulha dansen maar aangezien het een iets modernere trouw was mocht iedereen dansen. Rond 2u ongeveer was het dan tijd voor het koppel om te vertrekken. Hier neemt de Dulhin afscheid van haar ouders en familie om dan mee te gaan naar het huis van de jongen. Het afscheid was heel erg emotioneel. Traditioneel wordt er per persoon waar ze afscheid van neemt, een ander lied gespeeld. Eigenlijk wil dit afscheid ook zeggen dat ze wordt overgedragen aan de jongen, ze keert niet meer terug naar huis. Na het afscheid vertrokken ze dan naar de familie van de jongen, terug in het Mata Gauri centrum. Daar knielden ze voor de voeten van de moeder van de Dulha en geven ze een deel van het geld dat ze gekregen hebben aan haar. Hier verwelkomt de moeder de Dulhin in de familie. Het viel heel hard op dat de moeder niet erg enthousiast was. Juf Biemla vertelde ons dat het erg lang heeft geduurd (9 jaar) voor de moeder haar zegen gaf om te trouwen. We bedankten het koppel nog eens om dan rond 4u terug huiswaarts te keren. Wat een ervaring! Ik ben juf Biemla eeuwig dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken, ik zal het nooit vergeten! 17/02-22/02
Hier ben ik weer! Ondertussen zijn we hier anderhalve maand, wow! Zaterdag was een hele toffe dag! Onze gids van de dolfijnentour nam ons mee om te gaan lasershooten samen met nog 3 studenten die we niet kenden; Niel, Li-anne en Eefke. We maakten kennis tijdens de rit naar het lasershooten. Niel is een Belgische jongen uit Zaventem, Eefke en Li-anne zijn 2 Nederlandse studenten. Eefke geeft ook les in het lager onderwijs, Niel in het secundair en Li-anne studeert toegepaste psychologie . Ik vind het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen! Samen met hen, Febo, Josh en Herman vormen we een leuk groepje! Het was de allereerste keer dat ik ging lasershooten en dat werd ook duidelijk bij de puntenstand; voorlaatste. Oops! Het was heel erg leuk met het groepje dus besloten we verder te gaan naar een klein restaurantje langs de Surinamerivier waar je op het strand kan zitten, erg gezellig! Naast het restaurantje lag een feestzaal waar toevallig een verjaardagsfeest aan de gang was. Onze gids wou even gaan kijken toen we gelijk werden uitgenodigd om mee te vieren. Ze waren heel gastvrij en gaven champagne, aperitiefhapjes, loempia’s, … . Best wel grappig aangezien we deze mensen helemaal niet kennen. We wisten enkel dat het een Javaans feest was voor een 70ste verjaardag. Febo, onze gids van de dolfijnentour, vertelde dat dit normaal is in Suriname. Je wordt uitgenodigd om mee te vieren ook al ken je ze niet. De gasten op het feest leerden ons enkele typische Hindoestaanse dansen, wat een toffe avond! Na het verjaardagsfeest zetten we ons uitstapje verder naar Tequila, een bar in het centrum van Paramaribo. Hier is er altijd wat te doen op zaterdag en je komt er heel wat studenten tegen. Ik heb me zo hard geamuseerd met dit groepje! We besloten dan maar om donderdag een BBQ bij ons thuis te organiseren. Na het gezellige weekend was het weer tijd om les te geven. Ik stond nog steeds met Rianne voor de klas maar deze keer in de onderbouw (1ste, 2de, 3de). Onze taxichauffeur, Lloyd, had op maandag een minder toffe mededeling. Hij vertelde ons dat hij vanaf woensdag 5 SRD per persoon per dag extra zou moeten vragen aangezien de prijs van de benzine 3x was gestegen deze maand. Dat zou neerkomen op 70 SRD per dag in plaats van 50 SRD. We waren best wel geschrokken en vroegen raad aan de juffen op school. Ze zeiden dat dit overdreven veel is aangezien de taxibedrijven zelfs minder vragen en de prijs van de benzine helemaal niet zoveel gestegen is. Ik had het gevoel dat hij geen zin meer had om elke ochtend in de file te staan voor ons en daarom meer vroeg om dit te compenseren. Juf Gajadhar van het tweede leerjaar stelde voor om vanaf woensdag met haar mee te rijden. Ze woont niet zo ver en zou voor ons een vaste taxi zoeken. We reden enkel nog dinsdag mee met Lloyd en lieten hem dan weten dat hij niet meer hoefde te komen. Hij was niet zo heel erg blij met ons besluit. Jammer! De lessen waren nog steeds ingekleed in het thema “In het dierenrijk”. Telkens als we aan de deur van de klas komen beginnen de kindjes te juichen en te klappen. Zo voelen we ons wel welkom in de klas! We leerden nieuwe liedjes aan, knutselden, gaven bewegingslessen en probeerden een paar dramalessen uit. Het is erg moeilijk om drama te geven aangezien de kinderen heel weinig fantasie hebben. Zo probeerden we een soort van inspringspel maar de kinderen begrepen niet wat ze moesten doen of hadden geen inspiratie. Het valt heel hard op dat zang en dans hen het meest aanspreekt. Woensdag lieten we henna zetten als voorbereiding op het Hindoestaans huwelijk. Juf Biemla nodigde ons bij haar thuis uit na school zodat haar nicht de henna kon zetten. We mochten zelf kiezen of we de boven- en/of onderkant van ons hand lieten versieren. Uiteindelijk kozen we er allemaal voor om de bovenkant van onze beide handen te laten doen. Ze gebruikte een soort bruine pasta waarmee ze een zelf verzonnen patroon tekende op onze handen. Dit moet dan een paar uur drogen en hard worden voor je het er af mag wrijven. Wanneer de opgedroogde pasta er af gaat blijft een oranje- kleurige tekening over die elke dag donkerder wordt. Donderdag was het dan tijd voor onze BBQ! Febo kwam in de namiddag om samen boodschappen te doen en het eten voor te bereiden. We maakten een groentesla met Paksoi en paprika, een groentesla met wortels, maïs en witte kool, fruitsla met mango, papaja, bananen en ananas en vlees natuurlijk (met sausijsjes zoals ze hier zeggen). Ondertussen hebben we al meer dan genoeg ondervonden dat de Surinaamse keuken bestaat uit een mengeling van Javaans/Indonesisch, Chinees, Hindoestaans en Nederlands eten. Keuze genoeg! De BBQ was heel gezellig. We hadden naast ons groepje ook onze bovenburen, Joyce en Hans, en onze andere buren uitgenodigd! Hoe meer hoe beter! 10 en 11 februari
In het weekend hadden we kort afgesproken met Willy en zijn vrouw aan de waterkant. We babbelden wat bij en hij gaf ons enkele tips naar uitstappen toe. We legden ons project met de muzische koffers voor en hij nodigde ons daarop uit om mee te gaan naar Beyrouth Bazaar op maandag. Hij ging samen met een aantal leerkrachten van een school in het centrum inkopen doen. De juffen werken met kinderen met autisme en zouden ons kunnen helpen met materiaal selecteren. Daarnaast kan Willy ons met zijn organisatie 20% korting geven. Willy en zijn vrouw zijn hele vriendelijke mensen, het was dan ook leuk om ze eens weer te zien! Die avond gingen we voor het eerst Javaans eten in Sarinah, een restaurant niet ver van ons huisje. De juffen op school hadden ons dit aangeraden. Het was erg gezellig! We hebben elk voor ongeveer 40 SRD gegeten en de portie was zo groot dat we de overschot mee kregen naar huis! Zondag deden we dan onze eerste grote uitstap. We hadden via SuforYou een dolfijnen- en kaaimannentrip geboekt. We vroegen aan Patje (neef van onze huisbaas Landho) om ons naar Leonsberg te brengen, ongeveer 40 minuten rijden van ons huisje. Daar stapten we met 2 Nederlandse meisjes, Janna en Simone, in een korjaal om op de Surinamerivier te varen. Onderweg leerden we elkaar kennen en gaf de gids, Febo, wat uitleg over de plantages langs de rivier. Simone heeft al heel wat uitstappen achter de rug en gaf ons enkele handige tips mee. Na ongeveer drie kwartier varen, kwamen we op de plek om dolfijnen te spotten. De Profusu dolfijnen zwemmen hier in ondiep water en kunnen voorkomen in groepen tot wel 300 dolfijnen. De bootsman legde de motor stil en dan was het wachten. Af en toe zagen we in de verte een paar vinnen uit het water komen maar meer niet. Na ongeveer 30 minuten was er een groepje van 6 dolfijnen dat wat dichter kwam. We zagen ze af en toe uit het water komen. De dolfijnen zijn lichtgrijs en hebben een roze buik. Het is wel bijzonder om ze in het wild te spotten maar op foto vastleggen is praktisch onmogelijk. De gids vertelde dat ze normaal veel dichter komen en naast de boot uit het water springen maar wij hadden blijkbaar een beetje pech. Jammer! Na de dolfijnen zetten we onze trip verder naar een dorpje langs de rivier. Hier zouden we een uurtje rusten en roti eten om daarna kaaimannen te gaan spotten. Nadat de zon onder was en we lekker gegeten hadden, konden we vertrekken naar de kaaimannen. We stapten opnieuw in een korjaal maar deze keer een veel kleinere. De bootsman gaf ons de instructie om in het midden van het plankje te zitten en niet te bewegen aangezien de boot dan zijn evenwicht verloor. Natuurlijk moest ik vooraan zitten in het puntje van de boot. Ondertussen was het zo donker geworden dat we niet zagen waar we naartoe gingen. Na een tijdje varen kwamen we aan een steiger. Hier moesten we de boot over de helling trekken, tussen de modder, om daarna er weer vlug in te springen. We voeren ongeveer nog 20 minuten om dan echt in het midden van het moeras terecht te komen. Het was er muisstil en helemaal donker. De bootsman scheen met zijn zaklamp heen en weer. Tussen de planten kon je een paar keer twee rode ogen van kaaimannen zien glimmen. Op een bepaald moment zwom een iets kleinere kaaiman naast onze boot. De bootsman ving hem met een stok waar een lus aangehecht was en legde hem in de boot. We voeren terug naar de steiger om daar op de kant een foto te nemen met de kaaiman. Wat een heel apart gevoel om een kaaiman vast te houden! De gids vertelde dat ze tot wel 3 meter lang kunnen worden en dan ongeveer 70kg wegen. Na het beestje wat bewonderd te hebben, lieten we hem weer vrij in het moeras. Hierna keerden we terug naar het dorpje. Dit kon natuurlijk niet zonder een goede tropische regenbui. Helemaal doorweekt kwamen aan in het dorpje om dan onmiddellijk over te stappen op de korjaal naar Leonsberg. Eenmaal aangekomen namen we afscheid van onze fantastische gids en Janna en Simone. We spraken af om samen nog andere trips te doen via Febo (onze gids) aangezien hij ook op zichzelf goedkopere uitstappen organiseert. Het blijft leuk om steeds nieuwe mensen te leren kennen! 5/02-16/02
Ondertussen hebben we alweer twee weken lesgegeven. De kindjes zien ons elke dag graag komen en zijn heel enthousiast! Wat zie ik ze zo graag! Op de speelplaats spreken ze ons dikwijls aan om te vragen wanneer we nog eens in hun klas komen lesgeven. Ze kijken er telkens heel hard naar uit. Soms vraag ik me wel af hoe het zal zijn als we weg zijn. Ik besef nu dat ik ze heel hard zal missen en ik hoop ook dat ze ons project verder zetten! Dat weekend kregen we nieuwe bovenburen. Joyce en Hans zijn een gepensioneerd koppel uit Amsterdam maar Joyce heeft Surinaamse roots. Wat een gezellige mensen! Elke ochtend zwaaien ze van op hun balkon wanneer we naar school vertrekken. Joyce stelde al onmiddellijk voor om samen eens in het centrum iets te gaan drinken of samen boodschappen te doen. Ze is net onze Surinaamse mama, wat een lieve vrouw! De tweede week lesgeven stond ik nog steeds met Emmelie in de onderbouw. We proberen de leerlingen zo goed mogelijk te motiveren door muzische- en bewegingslessen te geven, tussendoortjes en positief te bevestigen. De bewegingslessen zijn erg lastig omdat dit op de speelplaats gebeurt in de felle zon. Toch houden de kinderen ervan om eens te bewegen! Ook de leerkrachten en directie zijn heel gemotiveerd. Wanneer we een liedje aanleren schrijven ze dit spontaan op zodat ze dit thuis nog eens kunnen oefenen. We kunnen ook heel wat dingen van hen leren, zeker op vlak van klashouden. Zelf heb ik geleerd om veel strenger te zijn, iets wat in België steeds een werkpunt was voor mij. Als je hier niet streng bent lukt het niet dus zo leer je het wel. Die week sprak juf Biemla van de zesde klas ons aan. Ze nodigde ons uit om naar een Hindoestaans huwelijk in haar schoonfamilie te gaan. Blijkbaar waren ze heel enthousiast dat 4 blanke meiden naar hun trouw willen komen! We vroegen aan juf Biemla wat we moeten aandoen aangezien dit geen huwelijk is zoals bij ons. Ze zei dat we mochten kiezen, dat gewone uitgaanskledij goed is, maar wij wouden graag traditioneel gekleed gaan. Zo spraken we af om vrijdagmiddag naar een Bollywood- kledingwinkel te gaan! Juf Biemla hielp ons kiezen aangezien er zoveel keuze was! Ze vertelde ons dat het huwelijk telkens 2 dagen duurt; de eerste dag is het dansfeest (bij de man thuis) en de tweede dag de viering. We kochten alle 4 een echt Indiaas kleed met heel wat glitters en mooie print. Dat wordt spannend! 23 en 24 februari is het zo ver! In de loop van de week pasten we ons project nog wat aan. We hadden het gevoel dat we de leerlingen wel motiveerden maar gewoon lesgaven. We willen het project meer laten leven op school, al is dit geen simpele opgave. We werkten het project nog wat concreter uit en kwamen tot het idee om elke twee weken rond thema’s te werken. Zo zullen we twee weken rond het thema “in het dierenrijk” werken, twee weken rond “reis rond de wereld” en twee weken rond “een echte held zijn”. Alle lessen zullen dan ingekleed worden in dat thema en we proberen op school duidelijk te maken welk thema het is aan de hand van affiches, tekeningen, … . De derde week werd er gewisseld van partner en van leerjaren. Nu was het aan Rianne om samen met mij les te geven in de bovenbouw. Ik vond het best wel spannend om eens voor de oudere kinderen in de klas te staan! Deze week startten we ook de thema’s. We vertelden in alle klassen dat we deze week en de komende week rond het thema “in het dierenrijk” zullen werken. We vroegen de leerlingen wat ze graag zouden doen. Ons doel is om niet alleen tekenen, handarbeid en zang te geven omdat ze deze vakken al kennen. We wouden graag bewegingsexpressie, drama en muzisch taalgebruik introduceren. Alle lessen die week waren rond het thema uitgewerkt. Zo leerden we de leerlingen het liedje “Oh als ik een giraf was” aan, knutselden we een hondje van papier aan de hand van origami, leerden we een dans aan, … . De leerlingen in de bovenbouw zijn veel rustiger dan de kinderen in de onderbouw. Ergens is dit wel logisch aangezien de kinderen van het eerste tot het derde nog jong en speels zijn. Ze zijn wel allemaal even enthousiast, van het eerste tot het zesde. De lessen verliepen dan ook allemaal heel vlot! Dinsdag vroegen juf Aartie en mevrouw Parmessar aan Rianne en ik of we tijdens een vrij moment eens naar de laptops wouden kijken. Ze liggen namelijk al sinds vorig jaar opgesloten in een kast en heel wat laptops hebben problemen. Juf Aartie vroeg of wij wouden kijken wat er mis was en dit noteren zodat ze iemand kan laten komen. Daarnaast stelden ze voor om eens te proberen de laptops in de klas te brengen (aangezien de mediatheek bezet is). Dit wordt geen makkelijke opgave aangezien er in geen enkele klas stopcontacten zijn of internet is. Maar we gaan de uitdaging aan! Donderdag was het dan zover. We gaven een lesje handarbeid (knutselen) in het vierde leerjaar met de beamer. We wouden dieren vouwen aan de hand van origami; een ideale les om de computer te gebruiken. Aangezien er geen stroom is in de klassen moesten we een verlengkabel gebruiken die we helemaal van de klas naar het kantoor van de directie moesten brengen. Natuurlijk was de klas van het vierde leerjaar boven en helemaal op het einde van het gebouw. Daarna installeerden we de beamer, de laptop en het projectiescherm. Aangezien we geen internet hadden moesten we ook van elke stap van het vouwen een print screen trekken en dit in een Word-document plaatsen. Wat een werkje! Maar het was het waard! De leerlingen waren heel enthousiast, al van zodra ze de klas binnen wandelden. Daarna verhuisden we de beamer naar de vijfde klas voor een danslesje. De glimlach op de gezichtjes van de kinderen zijn werkelijk onbetaalbaar! Heel wat leerkrachten vinden het te veel werk om de beamer te installeren. Hopelijk zijn ze nu een beetje gemotiveerder! Die dag sloot de school om 12u omdat twee juffen hun verjaardag vierden. Ze hadden roti gemaakt en gaven ons elk een doosje mee naar huis! Deze keer was het geen roti met kip maar met eend. Speciaal! We sloten de lesweek af met onze gids Febo. Hij nam ons mee naar Havana, een gezellige bar in het centrum. We leerden heel wat nieuwe mensen kennen waaronder de studenten van Artevelde uit de opleiding secundair onderwijs. Tof! 27/01-4/02 Voor we onze eerste week lesgeven startten, hebben we genoten van een rustig weekend. We trokken er op uit om het centrum van Paramaribo een tweede maal te verkennen. We bezochten de Sint-Petrus-en-Pauluskathedraal, een moskee en een synagoge, wat een prachtige gebouwen! Aangezien het ondertussen al erg warm geworden was, zochten we verkoeling met een ijsje om daarna onze tocht weer verder te zetten. Nadat we nog wat rondgewandeld hadden, zochten we een gezellige bar om iets te eten. Toen we die avond de bus wouden nemen, vonden we geen enkele terug naar huis. Een voorbijgangster vertelde ons dat hun dienst al gedaan was (om 20u). We zochten een taxi aan het tankstation die ons naar huis bracht. Onderweg vroeg de chauffeur of hij een cd’tje mocht opleggen. Tot onze grote verbazing begon hij mee te zingen met Marco Borsato. Wat een grappige rit naar huis! Die avond kwam ook onze buurvrouw eventjes naar beneden om gezellig met ons op het terras te babbelen. Ze stelde voor om samen eens een weeshuis te bezoeken. Ik ben benieuwd! Maandag was het dan tijd om onze eerste week lesgeven te starten. Lloyd was zoals altijd even vrolijk en op tijd. Toen we op school toekwamen, zeiden heel veel kinderen “Goeiemorgen juf”. Ze komen steeds spontaner naar ons om hallo te zeggen en een knuffel te geven. Het geeft een heel leuk en warm gevoel dat de kinderen ons zo graag zien komen! Emmelie en ik startten met lesgeven in de onderbouw, Rianne en Manon in de bovenbouw. Onze eerste les die we gaven was een lesje muziek bij meester Gonesh in het derde leerjaar. Ik was verrast hoe enthousiast de kinderen waren ! De directrice had ons eerder al verteld dat de leerkrachten zang en beweging vaak achterwege laten. Erg jammer aangezien de kinderen er zo van genieten! Na ons lesje muziek was het terug aan de meester. Hij schreef een aantal oefeningen op bord die de leerlingen dan zoals gewoonlijk moesten overnemen. De opdracht was om redactiesommen uit een verhaaltje te halen maar geen enkele leerling begreep er iets van. Natuurlijk weten de leerlingen niet wat ze moeten doen aangezien de meester geen enkele instructie gaf. Zelfs simpele oefeningen als “100-63” konden ze niet oplossen. Emmelie en ik besloten dan om bij alle leerlingen rond te gaan en wat uitleg te geven. Het niveau van de kinderen ligt erg laag maar we begrijpen ook dat ze dit zelf niet in de hand hebben. Hopelijk kunnen we tijdens onze stage toch de leerlingen een klein beetje vooruit helpen. Tijdens de pauze trakteerde juf Biharie op pasta aangezien het haar verjaardag was. Ondanks de splitsing van de school en de vele spanningen met Pandit 2, heerst er wel een aangename sfeer op Pandit 1. Die dag gaven we nog een muziekles en een rekenles. Allebei de lessen verliepen vlot. De eerste dag lesgeven zat er snel op! Ook dinsdag was een hele toffe dag. We gaven een lesje beweging in de klas van meester Gonesh. De kinderen waren allemaal in orde met hun turnkledij omdat ze zo enthousiast waren om eens beweging te krijgen. Sinds de splitsing van de school wordt dit niet meer gegeven wegens plaatsgebrek. Al kregen we af en toe een boze blik voor het lawaai, toch hebben de kinderen zich uitgeleefd. Hierna zetten we onze lesdag verder met een lesje muziek bij juf Christine (2B). Toen deze les eindigde, vroeg ze of we ook schrift wouden geven. Het is best wel raar om een les te geven zonder voorbereiding aangezien in België alles op voorhand op papier moet staan. Als laatste hielpen we juf Biemla van het zesde leerjaar met een aantal ICT-vragen. We hielpen met haar vakantiehuisje online te plaatsen, een toets te maken in Word en punten in te geven in Excel. Net zoals vele leerkrachten op school vroeg ze wat we doen als we thuis komen. Wat we vertelden vond ze echt hilarisch. Blijkbaar is het de gewoonte hier om te slapen tussen 14-16u maar dat doen we niet echt. Ook de manier waarop we spaghetti maken vond ze erg grappig. Ze vertelde dat de leerkrachten ons graag hebben omdat we open staan voor alles en altijd bereid zijn om te helpen. Ook nodigde ze ons uit om vrijdag mee te gaan op uitstap naar Lalla Rookh en in de toekomst eens naar Colakreek te gaan met alle leerkrachten. We voelen ons echt welkom op school! Woensdag en donderdag verliepen een beetje anders. Woensdag startten Emmelie en ik met lesgeven in het eerste leerjaar (een klas van 37!). Ondanks het erg lastig is om aan zo een grote groep les te geven, hebben we de kinderen vlot een liedje kunnen aanleren. De juf van deze klas heeft ongeveer dezelfde aanpak als in België. Ze heeft dan ook 10 jaar in Nederland gewoond waardoor ze waarschijnlijk heel wat van onze stijl overnam. Daarna was de andere klas van het eerste aan de beurt. Daar verliep het iets minder vlot. De leerlingen luisterden niet, liepen rond, lachten ons uit, … . We hebben de les dan maar stopgezet. Ook donderdag was niet zoals verwacht. Samen met Emmelie gaf ik tekenen in het derde leerjaar. Wij vertelden een verhaal en de kinderen mochten stap voor stap elementen uit het verhaal tekenen. Het was heel erg moeilijk voor hen om hun fantasie te gebruiken aangezien ze nooit de kans krijgen. Halverwege de les werd ik uit de klas gehaald om het zesde leerjaar over te nemen, op mijn eentje. De klas viel heel goed mee, de oudere leerlingen hebben toch wel meer respect dan de jongere leerlingen. Na de pauze gaf ik terug met Emmelie les in het tweede. Ook hier werden we allebei uit de klas gehaald om het eerste over te nemen. De juf was afwezig en de zorgcoördinator die de klas overnam moest plots weg. De klas was onhandelbaar en de ouders die buiten zaten te wachten keken ons aan alsof we onbekwaam waren om les te geven. Wat een dag! Vrijdag mochten Emmelie en ik mee op uitstap met het zesde leerjaar naar Lalla Rookh. Rianne en Manon gingen woensdag mee met het vijfde leerjaar. Lalla Rookh is een museum dat de geschiedenis van de hindoestaanse immigratie schetst. We begonnen met een korte rondleiding. Hierna werden de kinderen in groepjes verdeeld en moesten ze elk een informatieplaat lezen om daarna te presenteren aan de groep. De gids vulde de kinderen dan wat aan. Het valt op hoe moeilijk ze het hadden met het belangrijkste uit de tekst te halen aangezien ze het Nederlands niet zo goed beheersen. Na de presentaties volgde een film of Tetary, een meisje die op de plantages werkte. Het was een interessante uitstap! Zaterdag was een regenachtige dag dus werkten we nog wat verder aan ons project. We besloten om 2 muzische koffers aan te maken: een voor de bovenbouw en een voor de onderbouw. In de muzische koffers zullen we allerlei materiaal verzamelen zoals scharen, penselen, gekleurd papier, slingers, verjaardagshoed, verf, cd’s, …maar ook fiches met de liedjes die we zongen, de tussendoortjes, de bewegingslessen, … Zo hebben de leerkrachten een leidraad die ze verder kunnen gebruiken. Zondag was het wel een zonnige dag dus namen we onze zwemspullen en wandelden naar hotel Babylon. Hier kan je zwemmen, eten en drinken voor ongeveer 80 SRD (8 euro). Zo sloten we het weekend op een leuke manier af! 22/01-26/01- Stage
Vandaag, maandag, was de eerste schooldag. Landho had gisteren met zijn neef afgesproken om ons te komen halen en naar school te brengen. Om 7u stipt stonden we aan de poort van ons huis klaar. Het was niet zo makkelijk om vroeg uit bed te komen aangezien we een paar dagen langer hebben kunnen slapen. Rond 7u40 was de neef van Landho er nog steeds niet dus besloten we om naar onze huisbaas te wandelen. We vermoedden dat die waarschijnlijk nog zou slapen dus riepen we zijn naam. We vertelden hem dat de taxichauffeur niet was komen opdagen en of hij een andere oplossing wist. Landho stelde voor om ons te brengen omdat we anders heel erg laat zouden zijn. De dag was dus al goed begonnen. We liepen samen de schoolpoort binnen met toch een klein beetje stress. Willy had ons op de hoogte gebracht dat de school sinds oktober gesplitst is en er een nieuwe directie aangesteld is. Je zou verwachten dat de tweede school zich op een andere locatie bevindt maar nee hoor, het is letterlijk de ene kant van het gebouw die school 1 vormt en de andere kant die school 2 vormt. We spraken een heer aan die we tegenkwamen maar dit bleek de directeur van Pandit Ramadhar 2 te zijn dus verwees hij ons door naar de overkant waar de directrice van Pandit Ramadhar 1 zich bevindt, mevrouw Parmessar. Wat een bizarre situatie. Mevrouw Parmessar heette ons welkom op haar school. Ze vertelde dat ze gedurende onze stage volledige medewerking verwacht; activiteiten meevolgen, invallen voor afwezige leerkrachten, … . Ze liet ons kennis maken met juf Aartie, de onderdirectrice. Zij zou ons een rondleiding geven op Pandit Ramadhar 1 om kennis te maken met de klassen en leerkrachten. Het viel op dat alle kinderen hetzelfde uniform dragen; een wit met groen geruit hemd en een jeansbroek. Telkens we aan een klas kwamen, klopte juf Aartie op de deur en zei ze “klop klop”. Dit is een gebruikelijke (en best wel grappige) gewoonte hier aangezien men ook geen deurbel heeft. Elke klasleerkracht schudde onze hand en stelde zich enthousiast voor. Tijdens de rondleiding kwamen we te weten dat de kinderen in klassen opgedeeld worden volgens cognitief niveau. In de kleuterklas is het onmogelijk om te blijven zitten. De kinderen moeten doorstromen naar het 1ste leerjaar waar dan kan beslist worden of ze moeten blijven zitten. Ook zijn de klassen heel erg groot; 30-40 kinderen in 1 klas. Zo zitten er bijvoorbeeld wel 37 kinderen in het eerste leerjaar, wow! Alle leerkrachten waren heel vriendelijk en dat stelde me wel gerust. Nadat juf Aartie ons rondleidde op Pandit Ramadhar 1, liet ze ons achter bij de directeur van Pandit Ramadhar 2. Je ziet dat er wat wrevel is tussen de leerkrachten en directie van de 2 scholen. Willy had ons hierover geïnformeerd en waarschuwde ons om niet over het onderwerp te beginnen aangezien het gevoelig ligt. De directeur van PT2 hadden we eerder die dag kort ontmoet. Hij stelde zich voor en liet ons weten dat we altijd bij hem mogen aankloppen bij vragen of problemen aangezien hij al 15 jaar directeur is geweest in de stad. Sinds 5 januari maakt hij deel uit van PT2. Hij zei dat het aanpassen is aangezien de kinderen bijna geen manieren hebben en straffen geen nut heeft. Dat belooft! Terug op het kantoor van mevrouw Parmessar bespraken we onze stage. We informeerden haar over onze opdracht hier en over het onderzoeksproject. Willy had ons voorgesteld om verder te werken aan ICT-integratie maar mevrouw Parmessar zei dat dit jammer genoeg niet zal lukken. Aangezien de school gesplitst is, hebben ze een tekort aan klaslokalen en wordt de mediatheek (met de laptops) gebruikt als klaslokaal. Volgend schooljaar komen er nieuwe gebouwen bij en kan de mediatheek terug dienen als ICT-lokaal. Het eerste onderwerp dat in ons opkwam om een onderzoeksproject rond uit te werken was muzische. Mevrouw Parmessar reageerde heel enthousiast. Ze liet ons weten dat de leerkrachten dikwijls de lessen zang en handenarbeid (knutselen) laten vallen. Ook de bewegingslessen moeten eraan geloven door plaatsgebrek. Om onze week rustig te starten kozen we ervoor om per 2 in de klassen te observeren. Ik startte samen met Manon in het vijfde leerjaar, ook wel groep 7. Het is heel verwarrend want hier spreken ze over groepen, net zoals in Nederland, maar af en toe ook over leerjaren. In de les viel het me onmiddellijk op dat de leerkracht oefeningen op bord schrijft en de leerlingen dit gewoon moeten overschrijven. Een instructie werd er niet echt gegeven. Ze zijn langer bezig aan het overschrijven van de opgaven en de oefeningen dan het effectief oplossen ervan. Daarnaast waren heel veel leerlingen aan het dagdromen en stond er op het einde van de les nog steeds niets in hun schrift. De juf van de klas was heel streng, ze riep tegen de kinderen en gaf bevelen zoals “zwijg”, “zit”, “breng”, … . Dit zorgde er wel voor dat de klas erg stil en rustig was. Tijdens de lessen hoor je de leerkrachten van andere klassen praten/roepen aangezien er geen ruiten in de klassen aanwezig zijn en de deuren open staan. Na de eerste speeltijd wisselden we van klas. Nu observeerden Rianne en ik het eerste leerjaar. Aangezien we net een stage in het eerste leerjaar achter de rug hebben was ik wel benieuwd. Net zoals daarnet schreef de juf oefeningen op bord die de kinderen moesten overschrijven. Het waren te veel oefeningen waardoor de kinderen bijna een uur bezig waren met het overschrijven ervan. Vooraan in de klas was een tafel van 5 leerlingen die niets deden, hun schrift was leeg. De juf vertelde dat die tafel “luierikken” waren die naar school komen om te spelen en te slapen en eigenlijk de kleuterklas nog eens opnieuw moesten doen. Aangezien dit niet mag in Suriname zijn ze dus doorgestroomd naar het eerste en zitten ze niet op hun plaats. Rianne en ik vroegen aan de juf of we dat groepje mochten helpen. Ergens begrepen we de juf wel want met een klas van 37 leerlingen kan je geen tijd vrij maken voor de leerlingen die niet mee kunnen. We hielpen de leerlingen met de oefeningen en we zagen dat ze toch wat vooruit gingen. Ik had het gevoel dat de kinderen enkel een beetje aanmoediging en motivatie nodig hadden. Na een tijdje kwam een leerling uit het zesde jaar een paar potten vla brengen. Ik hielp de juf met het verdelen in bekertjes. Ze zei dat ze 2x per week dit uitdelen aan de kinderen om hun maag wat te vullen aangezien ze thuis geen eten hebben. De school krijgt vla, amandelmelk en koekjes gratis via een fabrikant. De schoolbel ging dus was het tijd om naar huis te gaan. De schooldag begint hier om 7u45 en eindigt om 13u. Ondertussen was het dus al heel erg warm geworden. Al bij al viel de eerste schooldag goed mee. Het is natuurlijk niet zoals in België maar we voelen ons wel welkom! Die avond hebben we via Landho een vaste taxi kunnen regelen. Wat zijn we blij dat we niet met de fiets door het verkeer moeten! Het kost 1000 SRD per maand wat neerkomt op ongeveer 65 euro per persoon voor 3 maanden. Valt heel goed mee! Die avond zaten we samen om te brainstormen rond ons onderzoeksproject. Het plan was om de volgende dagen de leerkrachten te bevragen rond de beginsituatie (wat doen ze al rond muzische, welk materiaal is aanwezig, ...). Die avond zagen we ook voor de eerste keer een salamander op de muur en een kakkerlak. Een heel erg grote kakkerlak. Landho had verteld dat na de regen de kakkerlakken uit de riool naar boven komen en je dan wel één kan tegenkomen. Eikes! De volgende ochtend stond Lloyd (onze chauffeur) om 7u stipt op ons te wachten. Hij was heel erg vriendelijk en bracht ons naar school. Eenmaal op school liepen we naar het kantoor van de directrice om haar te groeten. Ze vroeg wat onze plannen waren vandaag en vertelde dat ze liever had dat we alleen in een klas observeerden. Ze zei dat de kinderen te snel afgeleid zijn als we per 2 achteraan de les volgen. Dus besloot ik om eens een kijkje te nemen in het tweede leerjaar. Nog geen halfuur later kwam juf Aartie naar me toe gelopen en zei dat ze onze hulp nodig had. De juf van het eerste leerjaar was afwezig en de zorgcoördinator die de klas overnam, moest plots weg. Ze wou dat twee van ons de klas overnamen dus besloten ik en Rianne om naar het eerste leerjaar te gaan. We vroegen aan de juf van de parallelklas wat we moesten doen. Ze gaf ons een aantal oefeningen die we op bord moesten schrijven die de kinderen dan moesten overschrijven. Rianne en ik zagen het wel zitten aangezien we gisteren in die zelfde klas geobserveerd hadden. Het was echter helemaal niet wat we verwacht hadden. De schatjes van gisteren waren brutale en wilde kinderen. De klas stond op stelten en zelfs met 2 hadden we ze niet onder controle. Ze schopten elkaar, slaan elkaar met een lat, trekken elkaar van de bank en duwen elkaar op de grond, liepen zomaar de klas uit, gooiden met parels door de klas, rennen rondjes in de klas, maakten van alles een spelletje, lachten ons uit in het gezicht, ... . Kortom het was verschrikkelijk en dat voor kinderen van 6-7 jaar. De juf van de parallelklas kwam af en toe helpen en zelfs bij haar luisterden ze gewoonweg niet. Ze vertelde ons dat ze elke dag met hoofdpijn naar huis gaat. Ze zei dat de kinderen hier op school erg brutaal zijn omdat ze op straat leven. Ze hebben geen manieren geleerd en hebben ook nooit het goede voorbeeld gezien. Tijdens de speeltijd brachten we Emmelie en Manon op de hoogte en vertelden dat we het echt niet meer zagen zitten. Manon en Emmelie zeiden dat ze het na de speeltijd van ons zouden overnemen. Ook zagen we onmiddellijk dat ons muzisch onderzoeksproject heel erg moeilijk zo worden. Toen de schooldag op zijn einde liep, zochten we Manon en Emmelie op. Ook zei hebben het heel erg moeilijk gehad in de klas. Op het einde heeft Emmelie zelfs een slag gekregen in haar gezicht van een van de kinderen. Dat zelfde kind stond ons van op een afstand nog een lange tijd uit te dagen. We waren alle 4 heel erg geschrokken van wat we gezien hadden. Die middag aan tafel heeft niemand een woord gezegd. We waren erg geschrokken en de moed zat in onze schoenen. Hoe gaan wij dit 9 weken lang volhouden. We beseften heel goed dat we nog maar 2 dagen op de school waren geweest maar we konden niet negeren wat we hadden gezien. Ook ons project waar we zo enthousiast over waren, viel in het water. Die dag hebben we niet veel meer aan school gedacht. We dweilden het huis, deden een paar wasjes, kookten, gingen naar de winkel, ... om onze gedachten wat te kunnen verzetten. Die avond kwam de schoonbroer van onze bovenburen even hallo zeggen. We hebben met hem staan babbelen. Het was echt een hele sympathieke man! Hij vertelde dat hij ook op een school was geweest die dag en net hetzelfde had gezien. Hij zei dat het onderwijs in Suriname erg achteruit gaat maar dat we de moed niet mochten opgeven, dat het zeker en vast beter zou gaan. Daarom besloten we om terug te brainstormen rond een nieuw onderzoeksproject. Het idee was om rond motivatie te werken met eventueel een beloningssysteem. Om de dag toch met een positieve noot af te sluiten, haalden we jeugdherinneringen op. De volgende dagen verliepen beter. We observeerden nog in een aantal klassen en onderzochten de beginsituatie voor ons project. Ook de directrice was enthousiast over ons nieuw project. Ze vertelde dat de kinderen dikwijls uit eenoudergezinnen komen en thuis veel moeten helpen. Sommige kinderen moeten een hele avond kuisen, koken en zorgen voor de broertjes en zusjes. Daarom komen ze doodop naar school en hebben ze geen energie meer om de les te volgen. Een beetje motivatie zou de leerlingen dus goed doen. We leerden dat de school een Hindoestaanse school (Arya Dewaker) is en dat er elke dag een gebed wordt gedaan. Zo vieren ze in maart ook de Holi Phagwa op school. Hopelijk kunnen wij dit meevieren! Woensdagmiddag was het tijd om naar de vreemdelingendienst te gaan. Wanneer je voor een langere periode in Suriname verblijft, moet je je melden bij de vreemdelingdienst om je visum te verlengen. De vrouw aan het loket was heel onvriendelijk. Ze riep tegen ons dat we niet mochten rechtstaan maar moesten zitten en zwijgen. We leerden tijdens het wachten 3 Nederlandse meisjes kennen die ook stage doen in Suriname. Zij zijn hier sinds december. Ze waren heel lief en gaven ons enkele tips voor uitstappen en restaurantjes. Toen ze vertrokken, spraken we af om samen eens iets te doen. Ik kijk er al naar uit! Na meer dan een uur wachten kregen we dan toch nog onze papieren terug. Dat is wel heel erg lang om een stempeltje te zetten. Die zelfde dag zijn Manon en ik voor de eerste keer naar de winkel gefietst. Het was helemaal niet makkelijk om links te rijden! Daarbij is het verkeer erg gevaarlijk. Maar we zijn ongedeerd terug thuis geraakt! Oef! Donderdagavond kwam Givainy nog eens spelen. Wat is dat toch een schattig meisje! Er waren 2 vriendinnen bij haar op bezoek die mee kwamen spelen. Het ene meisje, Ignasha, is 9 jaar en het andere meisje, Angelique, is 11 jaar. Ze toonden aan ons hoe goed ze wel niet kunnen dansen. Je ziet dat ze heel veel gevoel voor ritme hebben. Ook leerden ze ons een aantal woorden in het Sranan Tongo; "Hey Fa Waka" (Hey, hoe gaat het), "I kwai" (jullie zijn stout), "Aboeng" (Ok, is goed), ... . Ze bleven nog even spelen en vertrokken dan naar huis. Vrijdag ten slotte was een hele toffe dag. We gingen bij alle leerkrachten rond om het schema van ons project op te vullen. We hadden besloten om rond motivatie van de leerlingen te werken aan de hand van muzische, tussendoortjes, bewegend leren, ... . Het begon stilaan vorm te krijgen. We vroegen telkens aan de leerkracht wanneer we in hun klas mochten lesgeven en wat ze graag hebben dat we doen: een muzische les, een les geven zoals wij het in België doen, een bewegingsles, een tussendoortje, ... . De directrice vond ons project goed maar zei dat we heel goed moesten communiceren met de klasleerkrachten. Daarom lieten we aan hen de keuze maar bleven we wel rond ons project werken. Voor de eerste keer deze week had ik een heel goed gevoel bij onze opdracht hier. De vorige dagen liepen we een beetje verloren op school maar nu is het duidelijk wat we gaan doen en wanneer. Ook de leerkrachten en leerlingen komen al spontaner naar ons. Zo vroeg de juf van het zesde leerjaar om haar te helpen met verbeteren en oefeningen op bord te schrijven. Ze begon spontaan met ons te praten en zei dat we altijd welkom zijn in haar klas. Ze vroeg hoe wij ons huisje hebben gevonden en hoeveel we betaalden. Ze is namelijk bezig met het opknappen van een huisje om er dan een vakantiewoning van te maken. Daarom vroeg ze wat tips aan ons. We beloofden haar dat we zullen helpen met het huis op een website te plaatsen en de gegevens door te geven aan de studenten van volgend jaar. Ze was ook erg geïnteresseerd in hoe het onderwijs in België verloopt. Ze vertelde dat ze een jongen had in de klas die 16 wordt en dus al een paar keer een jaar heeft overgedaan. Ze vroeg zich af hoe dit in België verloopt en wat we met zo kinderen doen. Wij vertelden dat leerlingen bij ons soms 1 jaar overdoen en uitzonderlijk 2. Ze begreep niet hoe die leerlingen dan toch doorstromen dus gaven we enkele tips mee: een verlengde instructie geven, gedifferentieerde oefeningen, motiveren, schrappen van overbodige leerstof, ... . We vertelden dat op deze manier in België kinderen wel mee kunnen en uiteindelijk doorstromen naar een volgend jaar. We bleven nog even babbelen met haar en verlieten dan de school. Wat ben ik blij dat we deze week goed hebben kunnen afsluiten! Maandag starten we met ons project en de eerste lessen, spannend! Halloooo!
Ondertussen zijn we een paar dagen in Paramaribo en het leven hier al een beetje gewoon. Onze eerste avond verliep heel vlot. Nadat we afscheid genomen hadden van onze familie, de tranen gedroogd waren en we eindelijk (na 3 uur vertraging) op het vliegtuig stapten, kon ons avontuur beginnen. We vlogen net iets meer dan 9 uren om hier dan toe te komen rond 19u30 lokale tijd. Het was een lange vlucht maar we kregen wel heerlijk eten, zelfs een ijsje! We stapten uit het vliegtuig en schoven aan om ons paspoort te laten controleren. Toen we de douane gepasseerd waren, kwamen we aan in de inkomhal waar heel wat Surinamers ons stonden op te wachten. Ook onze huisbaas, Landho, stond op ons te wachten. Hij gaf ons onmiddellijk een grote lach en een knuffel. Wat een lieve man! Hij bracht ons naar het huisje en gaf ons een kleine rondleiding. We spraken samen met hem af om de volgende dag naar een grote supermarkt te gaan om de eerste inkopen te doen. Nadat Landho weg was, konden we onze valies een beetje leeg maken en het huis inrichten. Die avond hadden we het eventjes moeilijk omdat het wennen is aan alles en het besef komt dat dit de plaats is waar je 3 maand zal wonen. Gelukkig hebben we heel veel aan elkaar! 19/01- Op stap in Paramaribo Vandaag hadden we afgesproken om naar de grote supermarkt te gaan. Ik was heel vroeg wakker (5u) door het tijdsverschil en de warmte. Gelukkig hebben we een airco in onze slaapkamer maar die laten we liever niet aanstaan tijdens het slapen. Voor Landho ons kwam ophalen, bezochten we eerst de “Hermitage mall” aan de overkant van de straat. Dit is een soort van shoppingcenter met onder andere een Mc Donalds, KFC, Subway, Michael Kors, ... . Toen we in het winkelcentrum liepen, viel het heel hard op dat we in een iets “rijkere” buurt verblijven. De Surinamers die we passeerden, waren heel mooi opgekleed en droegen juwelen, make-up, mooie schoenen, … . Het voelt soms vreemd aan om hier buiten te lopen omdat er voortdurend naar ons wordt geroepen, getoeterd en gefloten. Bijna alle auto’s die ons passeren toeteren en zwaaien of roepen naar ons. Dit is iets waar ik toch nog heel hard aan zal moeten wennen. Eenmaal terug in het huisje duurde het een tijdje voor Landho ons kwam halen. Het is een gebruikelijke gewoonte hier in Suriname dat men geen haast heeft, alles wordt op het gemak gedaan. Dat is ook iets wat hij ons al een paar keer heeft meegegeven “doe het maar rustig aan”. We besloten om tot aan zijn huisje te wandelen dat zich een straat verder bevindt. We werden door hem uitgenodigd om naar boven te komen en iets te drinken voor we vertrekken. We mochten een kijkje nemen in zijn huis en het viel op dat in elke kamer minstens 1 kooi met een klein zangvogeltje aan het plafond hing, zelfs boven zijn bad. Hij vertelde ons dat hij ze verspreidt omdat ze elkaar dan niet zien en zingen naar elkaar. We bleven even babbelen over zijn familie, het leven hier in Suriname, België, … . Hij vertelde ons dat een Surinamer hier gemiddeld 1300 SRD per maand verdiend (ongeveer 140 euro). Wanneer je dit omrekent in euro besef je pas hoe weinig dit is. Van op zijn balkon hadden we zicht op de straat en konden we een leguaan, een hagedis en verschillende vlinders spotten. Heel mooi! Nadat we ons gesprek hadden afgerond, vertrokken we met de auto naar een cambio. Dat is een klein wisselkantoor dat je op elke hoek van een straat kan vinden. Hij introduceerde 2 van ons aan de vrouw van het wisselkantoor waardoor we telkens meer SRD’s voor onze euro’s krijgen. We hoeven enkel maar “hé buurman” te zeggen en ze weten dat wij het zijn en Landho kennen. Na het wisselkantoor reden we naar de winkel. We kozen ervoor om naar een iets grotere supermarkt te gaan maar je kan ook hele kleine supermarktjes vinden op de hoek van de straat. In de winkel zelf was het eventjes nadenken wat we allemaal nodig hadden. Het was niet evident om voor de eerste keer met een andere munteenheid te betalen. Hier is 1 euro ongeveer 9,2 SRD waard. Het was dus het makkelijkst om telkens de prijs van een product om te zetten naar euro en dan te vergelijken. Het is nog heel moeilijk om in te schatten hoeveel iets waard is en of iets veel kost of niet. Het valt ook heel hard op hoe weinig ze hier bezig zijn met het milieu. Voor alles wat je koopt krijg je een pastic zakje, alles is dubbel verpakt, ze maken geen onderscheid tussen PMD en restafval, … . Ze zijn wel erg vriendelijk in de winkel. Aan de kassa vullen ze de zakken voor jou en er gaat telkens iemand mee naar buiten om de auto te vullen. Nadat we onze boodschappen een plaats hadden gegeven, besloten we om naar het centrum te gaan met de bus. Dat was een heel avontuur. Een ritje met de bus kost hier 1,85 SRD wat ongeveer 0,20 € is. Op de bus kies je zelf waar je zit net zoals bij ons maar wanneer alle plaatsjes volzet zijn, worden de klapstoeltjes in de gang gebruikt. Wanneer iemand achteraan de bus wil afstappen, moet iedereen die in het gangpad zit uit de bus. Best een grappig zicht! In het centrum van Paramaribo wandelden we eerst wat rond. Het is er heel druk en ook hier opnieuw werd er naar ons geroepen en gefloten. Vervolgens bezochten we de Palmentuin. Hier konden we even tot rust komen en genieten van het prachtig zicht. Na de stad nog een beetje verkend te hebben, keerden we terug langs de waterkant om zo aan de bussen uit te komen. We namen plaats op de bus richting ons huisje maar deze vertrok pas wanneer hij volledig vol zat. Het openbaar vervoer is toch helemaal anders dan bij ons! Terug thuis zijn we samen begonnen aan het eten. Het is toch wel nadenken wat we elke dag gaan eten. We stelden samen een weekschema op zodat we ook al een beetje voorraad konden kopen. Ook maakten we samen een pot om de kosten van het eten te delen. Het leven hier gaat ons goed af! Ik kan het wel gewoon worden. 20/01-21/01-Weekend Gisteren maakten we samen lekkere rijst met kip en een kruidenmix. Omdat we in de supermarkt aan ons huisje enkel kip uit de diepvries vonden, beloofde Landho om samen naar een slager te rijden. Onderweg toonde hij verschillende restaurantjes, winkeltjes, cafeetjes, ... waar we eens naartoe kunnen gaan. Onze persoonlijke gids! Het verkeer is erg chaotisch en gevaarlijk hier in Suriname. Verkeersborden en lichten kennen ze bijna niet, voorrang verlenen al zeker niet en de straat/het kruispunt blokkeren is normaal. En wij dachten dat links rijden wennen was. In de slager vonden we heel wat vlees zoals bij ons; gehakt, steak, schnitzels, gemarineerde kip, ... . Zo kunnen we toch wat variëren tijdens het koken. Naast vlees kon je er ook groenten en diepvriesproducten vinden. We kochten wat groenten zoals snijbonen, aardappelen, ajuinen, tomaten en courgetten (wat achteraf komkommers bleken te zijn). Daarnaast zagen we ook wat lokale producten liggen zoals kippenpoten, varkensstaarten, kouseband, sopropo's en antroewa's. We willen heel graag enkele van deze producten eens klaarmaken alleen weten we nog niet hoe! Terug thuis besloten we om naar de grote markt in het centrum van Paramaribo te gaan. We waren benieuwd naar welk tropisch fruit we hier allemaal konden vinden. Landho had ons verteld dat fruit en groenten veel goedkoper zijn op de markt en dat er elke dag van 8u tot 16u markt is in het centrum. Het nemen van de bus zijn we ondertussen al gewoon dus de rit verliep vlot. Aan de eindhalte bleven we nog even babbelen met de chauffeur. Hij was benieuwd naar waar we vandaan kwamen en wat we komen doen in Suriname. Hij stelde voor om ons te voeren wanneer we een uitstap willen doen of iets willen bezichtigen. De Surinamers zijn echt wel heel lief! We liepen de markt binnen en onze ogen gingen open. Het waren meerdere grote hallen waar je groenten, fruit, vlees, vis, ... en nog veel meer kon vinden. Het was wel niet altijd even aangenaam. Het rauwe vlees lag open op vuile tafels in de warmte met beestjes er op. De geur was ook niet al te best dus we besloten om deze hal over te slaan, op naar de groenten en het fruit. Heel wat mensen riepen ons toe om hun fruit te kopen net zoals op de Belgische markten. Ook hier riepen en floten ze naar ons. Deze keer probeerden we om vriendelijk te antwoorden met "hallo" of gewoon eens te glimlachen. We merkten dat ze eigenlijk geen slechte bedoelingen hadden (de meeste toch) en ons een prettig verblijf wensten. We kochten op de markt wat mango's, watermeloen, bananen, citroenen, limoenen, tomaten, lychees, ... en keerden terug huiswaarts. Nadat we lekkere spaghetti gekookt hadden, kwamen onze nieuwe bovenburen toe. Het zijn 3 Nederlandse vrouwen uit Amsterdam, maar wel van Surinaamse afkomst, met een dochtertje van 4 jaar. Wat een schattig meisje! Ze kwamen zich even voorstellen en vertelden dat ze familie zijn van Landho, onze huisbaas. We nodigden Givainy (het dochtertje) uit om morgen bij ons te komen spelen. Dat vond ze heel erg leuk! Ze blijven nog een weekje boven ons wonen dus hebben we toch wat aangenaam gezelschap! De volgende ochtend genoten we van het heerlijke zonnetje op het terras met een lekker ontbijt. We besloten om alles op het gemak te doen vandaag. We vulden ons reisdagboek aan, schreven de eerste blogberichten en plaatsten wat foto's online. We hoorden onze nieuwe buren op het terras en vroegen of Givainy zin had om te komen spelen. We hadden van thuis wat materiaal mee gebracht om te tekenen dus besloten we om samen met haar een mooie tekening te maken. Ze praatte heel erg vlot met ons ondanks we toch vreemde mensen zijn voor haar. Net zoals dat hoort op een zondag hadden we zin in pannenkoeken. We wandelden samen met Givainy naar het Chinese supermarktje en begonnen aan de pannenkoeken. Met de hulp van Chef Givainy maakten we heerlijke pannenkoeken om daarna van te smullen. Ik heb me heel hard geamuseerd met haar en ik denk zij ook met ons. Toen haar mama riep dat ze weg moesten, zei ze onmiddellijk dat ze elke dag wil komen spelen! Wat een schatje! Die avond stond Landho opeens voor de poort. Hij vroeg ons of we voor fietsen wouden gaan kijken en daarna de route naar school eens wouden volgen. We zouden namelijk met de fiets naar school gaan. We dachten dat dit een korte rit ging worden maar waren uiteindelijk wel 3 uren onderweg. Ik denk dat we ongeveer iedereen in Paramaribo ontmoet hebben. We vertrokken eerst naar de school. Aangezien er werken zijn op de grote baan wou hij ons de route naar school met de auto tonen. Nadat we de route naar school gereden hadden, zetten we onze tocht verder naar familie van hem om te kijken naar fietsen die we eventueel konden huren. Hij toonde de buurt waarin hij opgroeide en stopte regelmatig om hallo te zeggen. Wij stapten telkens mee uit maar de gesprekken waren soms ongemakkelijk omdat ze niet veel zeiden. We maakten na een paar stops kennis met de zus van Landho die ook onderwijzeres is. Ze waarschuwde ons dat de kinderen op de Pandit Ramdharschool erg brutaal zijn. Ze gaf ons een aantal tips mee zoals goed op je strepen staan en niet bang zijn om te roepen tegen de kinderen. Hierdoor kregen we toch een beetje stress voor de eerste schooldag. Eenmaal aangekomen bij familie van Landho mochten we een kijkje nemen naar de fietsen. Een fiets huren kostte tussen 30-50 euro per maand. Van de studenten vorig jaar hadden we vernomen dat er ook een busje van de school de leerkrachten ophaalt. We besloten om nog even te wachten met de fietsen (aangezien het verkeer ook erg gevaarlijk is) en op de eerste schooldag te informeren naar het busje. Nu hadden we enkel nog vervoer nodig voor de eerste dag. Landho vroeg aan zijn neef,die met de taxi rijdt, om ons te komen halen om 7u. Dan zouden we morgen het vervoer voor onze volledige stage regelen. Oef wat een tocht! Blij dat we in ons bedje lagen! Kortom de eerste dagen waren goed gevuld. Het is ongelooflijk wat we allemaal al gezien en gedaan hebben op zo een korte tijd. Er komt namelijk heel veel op je af de eerste dagen. Morgen is de eerste schooldag. We hebben alle 4 een beetje stress maar kijken er ook naar uit! |